کاش آهنی بودم بر ضریحش...

کاش آهن بودم و قفلی می شدم بر ضریحش،یا تکه ای طلا بر قندیل زیبایش تا مس جانم را در طلای ارادتش بشویم یا یکی کبوتر که جَلد حرمش باشم.

کاش مرهمی می شدم بر تاول پاهای زائران حرمش که فرسنگ ها راه آمده باشند تا کمی عاشقی کنند یا قطره ای عرق بر جبینی چروکیده که مدام چشم می گشاید به جستجوی گنبدی طلایی که از دور،نزدیک می شود .کاش…

حالا که اینها نیستم بگذار قلمم خاطرات دربانان بهشت رضوی را بر سپیدی یک برگ خاطره کند ،بگذار گوشم ،برای شنیدن بوی بهشت تیز تر شود،بگذار….

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،منطقه سمنان،آنچه در ادامه می آید حکایت این عاشقی است در گفتگوی خبرنگار ایسنا با دربانان بهشت رضوی…